Wikingowie w Wielkiej Brytanii… Anglia, Irlandia, Szkocja i Walia
W wyniku zwycięstwa Eryka Bloodaxe’a nad Yorkiem w 947 r. do Anglii napłynęła nowa fala norweskich wikingów. Kanut Wielki, który rządził od 1016 do 1035 r., utrzymał wikingów w Danii, ale władza jego następców została ograniczona przez serię bitew o sukcesję.
Thingmen był grupą Wikingów w 1012 roku, którzy walczyli dla króla Anglii. Grupa ta została nazwana “Thingmen”. Od 1012 do 1066 roku byli oni obciążeni podatkiem Danion, który miał powstrzymać Wikingów przed nadejściem na około dwie dekady. Kiedy Anglicy wygrali bitwę pod Stamford Bridge w 1066 roku, wikingowie stracili władzę.
Dziewiętnaście dni po tym wydarzeniu do Anglii przybyli Normanowie. Normanowie są spokrewnieni z Norwegami, którzy zabili i sparaliżowali armię angielską w bitwie pod Hastings.
Wikingowie w Irlandii
Wikingowie zbudowali w Irlandii Waterford, Cork, Dublin i Limerick. Wikingowie i Skandynawowie przybyli do Irlandii i wymieszali się z rdzenną ludnością. W literaturze irlandzkiej i brytyjskiej, a także w rękodziele i wzorach dekoracyjnych, widać było, że kultura nordycka jest ważna.
Wikingowie robili interesy na irlandzkich rynkach w Dublinie. Podczas wykopalisk znaleziono tekstylia z Anglii, Bizancjum, Persji i Azji Środkowej. W XI wieku wielu ludzi żyło już poza murami Dublina.
W 795 r. wikingowie napadli na klasztory na zachodnim wybrzeżu Irlandii, po czym ruszyli na resztę wybrzeża. W północnej i wschodniej części wyspy uderzyła największa część burzy.
Ataki te były najpierw prowadzone przez małe grupy wikingów, którzy byli bardzo mobilni. W 830 roku grupy te składały się z ogromnych flot statków wikingów. Około 840 roku Wikingowie zaczęli budować na wybrzeżu morskim długotrwałe twierdze, w których mogli pozostać.
Dublin przez długi czas był najważniejszą kolonią. Kiedy wikingowie byli w pobliżu, Irlandczycy przyzwyczaili się do nich i czasami zawierali sojusze poprzez małżeństwa.
W 832 r. było 120 statków Wikingów, którzy najechali północne i wschodnie wybrzeża dzisiejszej Irlandii. Według niektórych osób liczba najeźdźców wzrosła, ponieważ władcy skandynawscy byli gotowi zaatakować zachodnie wybrzeża Irlandii siłą militarną.
Ataki na Irlandię rozpoczęły się w połowie IX wieku, w przeciwieństwie do poprzednich najazdów, które dotarły tylko do wybrzeży (830). Umożliwiły to żeglowne rzeki. Po 840 r. Wikingowie zbudowali w Irlandii wiele twierdz, które były dobrze ulokowane.
W 838 r. n.e. mała flota Wikingów przybyła do Irlandii Wschodniej. Wikingowie zbudowali ufortyfikowaną stację morską. Irlandczycy nazywali ją ufortyfikowaną bazą morską, ponieważ była bardzo silna.
Zasada ta została nazwana zasadą dublińską. Po tym czasie Irlandczycy i Wikingowie walczyli przez około 40 lat. Wikingowie ufortyfikowali również bazy morskie w Cork, Limerick i Wexford. Wikingowie pływali w górę i w dół głównej rzeki i jej odnóg, aby poruszać się po okolicy.
Bitwa pod Clontarf
Bitwa między Wikingami a armią irlandzką dowodzoną przez króla Briana Borougha miała miejsce 23 kwietnia 1014 r. pod Clontarf. Była to jedna z ostatnich wielkich walk Wikingów.
Kiedy ludzie czytali o bitwie pod Clontarf w literaturze irlandzkiej i wikingów, widzieli w niej walkę między siłami naturalnymi i nadprzyrodzonymi. Na przykład, były czarownice, gobliny i demony, które są wymienione w tej literaturze.
