وایکینگ ها در بریتانیا .. انگلستان، ایرلند، اسکاتلند و ولز

گفته می شود که وایکینگ ها برای اولین بار در سال 794 در جزیره ایونا، یک سال پس از تسلط بر جزیره لیندیسفارن در نورثومبریا، سعی کردند وارد اسکاتلند شوند. سوابق بسیار کمی در این مورد وجود دارد.

در سال 839، یک ناوگان عظیم اسکاندیناوی از رودخانه‌های تای و ایرن شنا کرد و به قلب پادشاهی پیکت فورتای، جایی که پیکت‌ها در آن زندگی می‌کردند، رفت.

نروژی ها در اواسط قرن نهم، زمانی که وایکینگ ها به این منطقه آمدند، خانه هایی در شتلند، اورکنی (شمال)، هبریدها، جزیره من و بخش هایی از اسکاتلند ایجاد کرده بودند.

در هبرید و انسان، مهاجران نورس کمی با مردم گیلیک (نگاه کنید به مردم گیلیک نوردیک) مخلوط شدند. ارل های محلی، که قبلا ناخدای کشتی وایکینگ های محلی یا رهبران نظامی بودند، این مناطق را اداره می کردند. از سوی دیگر، ارل اورکنی و شتلند مدعی مالکیت و اداره آن بودند.

در طول سال 875، پادشاه هارالد فایررر یک نیروی دریایی را از نروژ به اسکاتلند هدایت کرد. زمانی که او سعی کرد نروژ را متحد کند، بسیاری از افرادی که او را دوست نداشتند به جزایر پناه بردند.

آنها علاوه بر غارت جاهای دیگر، به نروژ نیز حمله کردند که چندان مورد پسندشان نبود. او ناوگانی ساخت و شورشیان را شکست داد و کنترل ارل هایی را که به ایسلند فرار کرده بودند به دست آورد. در نهایت، او بیش از نروژ حکومت کرد. او همچنین بر بخش هایی از اسکاتلند حکومت می کرد.

اغلب در اسکاتلند، سال 1266 به عنوان پایان واقعی عصر وایکینگ ها تصور می شود.

در سال 1263، هاکون چهارم، پادشاه نروژ، ناوگانی از کشتی ها را از نروژ و اورکنی در پاسخ به حمله اسکاتلندی ها به اسکای به سواحل غربی فرستاد. کشتی های Magnus III، Magnus و Dougal از جزیره من با کشتی او در تماس بودند که با ناوگان آنها نیز تماس برقرار کرد.

پس از شکست مذاکرات صلح، نیروهای او با اسکاتلندی ها در لارگس در آیرشایر جنگیدند. اگرچه این مبارزه طولانی شد، اما به این معنی بود که اسکاندیناوی ها امسال دیگر نمی توانند حمله کنند. در طول زمستان، هاکون در حالی که در اورکنی خواب بود درگذشت. پسرش مگنوس پادشاهی انسان و جزایر و تمام جزایر اسکاتلند را از طریق معاهده پرث به الکساندر سوم داده بود.

کریستین اول پادشاه دانمارک اورکنی و شتلند را رها کرد تا جهیزیه دخترش را که قرار بود با جیمز سوم اسکاتلند ازدواج کند در سال 1468 تامین کند.

ارل های اورکنی و شتلند این مناطق را اداره می کردند و تا آن زمان تحت حاکمیت نروژ بودند. هنگامی که چارلز دوم قانون 1669 را امضا کرد، به قول خود مبنی بر آوردن اورکنی و شتلند به پادشاهی خود عمل کرد. او گفت که آنها از هرگونه “انحلال اراضی اعلیحضرت” مستثنی خواهند شد و اکنون رسماً بخشی از بریتانیا هستند.

وایکینگ ها در ولز

وایکینگ ها به اندازه انگلستان ولز را تصرف نکردند.

وایکینگ ها به سمت جنوب، نزدیک سنت دیوید، هاورفوردوست و جاهای دیگر حرکت کردند. هنوز هم می توان خانه های قدیمی اسکاندیناوی را در اسکوخولم، اسکومر، و سوانسی و همچنین در جاهای دیگر پیدا کرد.

اما وایکینگ‌ها بر پادشاهی‌های ولز که بر فراز تپه‌ها بودند، غلبه نکردند، همانطور که برخی فکر می‌کردند.

منابع

1. باراکلو، ER (2017). 10 کتاب برتر در مورد وایکینگ ها . نگهبان .
2. ویلیامز، تی (2017). بریتانیا وایکینگ: یک تاریخ .
3. Fitzhugh, W., & Ward, E. (Eds.) Vikings: The North Atlantic Saga .